Bijna is het weer zo ver!!

Nog één dagje en dan mogen we eindelijk op vakantie! En daarom ook deze reisblog maar weer eens afgestoft. Sinds onze terugkomst van de Dominicaanse Republiek vorig jaar niet meer naar gekeken...
De gebruikelijke laatste dingetjes doen, koffers inpakken, toiletspullen kopen, alle apparaten opladen (e-readers, I-pods, mobiele telefoons, fototoestel, filmcamera etc etc...). Een wereldstekker gaan we zo nog even halen want de vorige is helaas overleden.
Hier in Nederland is de herfst losgebarsten, op onze plaats van bestemming is het 31 graden!
En waar gaat ons dappere duo deze keer naar toe? Naar Thailand!!
Een rondreis van 2 weken en dan nog een weekje uitrusten aan het strand.
We hebben er echt zin in, verheugen ons op nieuwe avonturen, belevenissen, ontdekkingen; het Thaise eten ende warmte.
Onze rondreisgroep bestaat uit 33 mensen, dus ben benieuwd of daar leuke, irritante en/of interessante types bij zitten. Zal proberen iedereen op de hoogte te houden. Deze keer neem ik geen laptop mee, want dan moeten we die steeds rondzeulen. Dus de verhalen zullen via mobiele telefoon of internet in hotel of cafe naar Nederland moeten komen.
Niet meteen in paniek raken als er een paar dagen geen verhaal is. Dan zitten we waarschijnlijk ergens in de bush zonder verbinding. Don't worry, we'll be back!

Zaterdagavond om 21:40 vliegen we met EVA Air rechtstreeks naar Bangkok. Zal zo'n 11 uur duren en door het tijdverschil van 5 uur zal het daar dan zondag 14:30 zijn. En dan is het 2 september, de verjaardag van Annelies. Misschien sein ik de stewardess in, zodat we tijdens de vlucht, als het 2 september wordt, even met het hele vliegtuig kunnen zingen :-)

Mogelijk kom ik morgen nog even terug met het laatste nieuws, zo niet dan komt het volgende verhaal uit Bangkok.

groetjes, Annelies en Joop

Vertrek en epiloog

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En helaas is de tijd van gaan nu bijna gekomen.
We gaan vandaag dit mooie land verlaten. En zijn vriendelijke bewoners. Onze kamer hebben we verlengd tot 16:00 uur zodat we in de middag nog kunnen douchen en zo.
Helaas heb ik een klein fysiek probleempje opgelopen. Zonder al te veel in details te treden kan ik melden dat het te maken heeft met frequent toiletbezoek

Dat wordt nog spannend in het vliegtuig.
De koffers zijn al ingepakt, toch gaan we deze dag nog wel als vakantie beschouwen. Zo meteen naar het strand of zwembad om nog een laatste keer te genieten. De zon is vandaag weer volop aanwezig.
Arke had een bijzonder upgrade aanbod waardoor we voor een klein bedrag onze plaatsen in het vliegtuig hebben gewijzigd naar Premium Comfort, zeg maar de Business class van Arke. Gaan we dat ook eens meemaken. Je schijnt daar wel erg vertroeteld te worden. En misschien kan ik dan ook eens slapen in een vliegtuig want dat is me tot nu toe nooit gelukt.

Even wat gegevens: we worden om 18:00 lokale tijd opgehaald met de bus. Het vliegtuig vertrekt om 21:10, vlucht OR344. We vliegen via Jamaica (tussenlanding op Montego Bay) en worden vrijdagmiddag om 16:00 uur op Schiphol verwacht, Daar zal dan ongetwijfeld Jeroen op ons staan te wachten. De vliegtijd is me een beetje onduidelijk. De heenreis was 9 uur, de terugreis schijnt dus 19 uur min 6 uur tijdverschil is 13 uur te duren. Dat lijkt me ondanks de tussenstop wel heel lang.
We zullen zien.

Goed, iedereen erg bedankt voor het lezen van en reageren op deze vakantie blog.

We zien jullie allemaal vrijdag (of later) weer in het ongetwijfeld koude Nederland.

Hartelijke groeten,
Annelies en Joop
vanuit de Dominicaanse Republiek

Hispagnola tour

Een oprecht goedemorgen vanuit een vochtige Dominicaanse Republiek. Na een prettig warme start met licht ontbijt en een espresso/cappuccino hebben we weer even met een buitje te maken. Een mooie gelegenheid om de tour van gisteren (onze laatste) te beschrijven.

De Hispagnola tour die weer wat geheimen over het binnenland aan ons zal laten zien. De bus is wat laat 's morgens waardoor het goed te zien is hoeveel excursies er elke dag vertrekken. De bussen, busjes en andere vehikels rijden af en aan. Na een kwartiertje rijden stoppen we bij een tankstation / Burger King waar de overige reizigers staan te wachten (ze zijn daar met een mini busje naar toe gebracht, dus niet denken dat ze bij Shell of Burger King logeren). Ook de gids stapt hier in en het is meteen gedaan met de rust. Het is mama Gina, een Belgische mevrouw die vanaf nu tot einde tour eindelooos doorpraat, afwisselend in het Vlaams en Frans. Het gezelschap bestaat, zoals opmerkzame lezertjes al hebben begrepen uit Nederlanders, Belgen en Fransen.
Mama Gina woont hier al 14 jaar, is getrouwd met een Dominicaan en weet ongeveer alles. Dat wil ze ook heel erg graag met ons delen. Op zich prima natuurlijk. Voor mij persoonlijk is het iets te veel kleuterschool gehalte (we moeten raden hoeveel kinderen ze heeft, we moeten vreemde kreten slaken als we cuba libre drinken en.... na ieder uitstapje: wie als laatste de bus betreedt moet een liedje zingen. Voor wie mij kent: ik geniet met lege teugen... Ook Annelies is een keer de klos, en weet zich goed te redden door Sinterklaas Kapoentje te zingen. Ik bedoel maar.

Anyway, we rijden het binnenland in en komen midden in het regenwoud bij een farm, waar ze allerlei vruchten verkopen, cacao maken en ook nog eens hanengevechten organiseren.
Het is wonderlijk om binnen een paar meter een ananas, pomelo's, gember, cacao bonen en meer te zien hangen in de bomen. Ook wordt het verschil duidelijk tussen kokospalmen (kromme stam met kokosnoten bovenin) en koningspalmen (lang, hoog en recht met prachtige bladeren bovenin).
We zien hoe cacao bonen worden gestampt en mogen proeven. Heerlijk zoet wat je zo van je vingers kan likken. Er wordt nog een klein hanengevechtje georganiseerd. Maar daar ben ik niet zo'n voorstander van dus houd me afzijdig. Heb wel een foto van zo'n haan in een hokje en de verwondingen zijn duidelijk zichtbaar.
We rijden door en komen bij de Yuma rivier die uitloopt in de Atlantische Oceaan. Via een lange trap met 100 treden dalen we af en begeven ons in een drietal redelijk gammele bootjes, bestuurd door locale oude mannen. Het water in de rivier is erg bruin en vol troep. Door de hoosbuien van gisteren spoelt er veel water met aarde (en troep uit de stad Higuey) naar de zee waardoor de bruine kleur ontstaat. We bedwingen dan ook met gemak de neiging om te gaan zwemmen. Gina vertelt dat na een paar dagen de stroming weer tot rust komt, het water dan ook vanuit de oceaan naar de rivier gaat waardoor het water weer helder zal zijn. We geloven haar. Ook naar boven zijn het weer 100 treden (zelfde trap...) en daar begeven we ons aan de lunch. Die niet echt anders is dan eerdere locale lunches. Op één ding na: ze hebben heerlijke geroosterde vissen. Ik denk Red snappers. Met kop en staart er aan. Erg mals en smakelijk. In de goede Yolanda traditie leggen we een sla blaadje op het oog van de vis.
Nog even toiletteren. Een huisje met 2 kamertjes, een papieren servetje meenemen (liggen op de muur). Na gedane arbeid kun je je handen wassen waarbij je zeep aangereikt krijgt van de jongste toiletmevrouw die we ooit zagen (zie foto).
Dan voert de bus ons verder het land in en bezoeken we nogmaals een schooltje. Deze klas is wel wat groter, er zitten zo'n 10 kinderen vlijtig te werken. Ze kennen allemaal mama Gina, die hier natuurlijk regelmatig komt. Sommige gaan bij de kinderen zitten en delen meegebrachte pennen en schriftjes uit. We mogen foto's maken en alle kinderen mogen aangeven wat ze later willen worden. Dat varieert van miljonair tot brandweerman. Een jongetje wil zelfs president worden.
Ook hier laten we met genoegen een financiële bijdrage achter bij de juffrouw. Alle geld kan hier goed gebruikt worden.

Als laatste gaan we opnieuw een Haitiaans dorpje bezoeken om iets van voodoo te zien. We waren even bang dat het precies hetzelfde zou zijn als bij de eerdere tour. Dat blijkt niet het geval. Hier krijgen we een demonstratie voorgeschoteld van een vrouwtjes sjamaan (sjamanin?) die met vuur rommelt en op stukjes glas loopt. Beetje circus-achtig. De muziek en zang er bij (4 grote zwarte mannen met trommels) lijkt zo uit Afrika te komen. Niet zo gek want de Haitianen zijn allemaal als slaven uit Afrika gehaald en hebben zich niet zoals de Dominicanen met Europeanen of Indianen gemengd. Dus het Afrika gehallte is nog hoog. Toch is weer pijnlijk om te zien hoe deze mensen moeten leven en hoe arm ze het hebben. Een pijnlijk feit: de levensverwachting in Haïti is 35 jaar, voor de Haitianen die naar de DR verhuizen is dat 50 jaar (voor de DR bewoners zelf is het 65 jaar).
We rijden terug, krijgen de laatste verhalen van Gina over ons heen en drinken nog wat.
Langs de weg zien we agenten in actie wat een zeer opmerkelijk feit blijkt te zijn. Meestal doen ze niks. Voor elk politiebureau zijn 2 hoge hobbels in de weg gemaakt, zodat elke auto heel langzaam moet rijden. En zo kan de politie vanuit z'n stoel de zaak controleren en eventueel wat geld kunnen vangen. Ook wel nodig als je weet dat hotelpersoneel 250 dollar in de maand verdient, met kost en inwoning in het hotel inclusief. En een politieagent verdient slechts 100 dollar in de maand, inclusief niks anders.

Rond half zeven zijn we terug en genieten van een douche (wat zou je zonder moeten) en een heerlijk licht diner. We zijn beide vermoeid, was weer een spannende dag.

Vandaag (woensdag) nog wat relaxen, misschien nog wat kopen (hoewel alles hier in de hotelwinkeltjes erg duur is) en heel voorzichtig al weer aan de terugreis denken.
Morgenochtend nog een laatste update.

Hasta la Vista!
Annelies en Joop

Regen en meer

Hier nog een extra nieuwsbulletin. Zoals we al vaker beschreven is dit land prachtig groen. Door de prettige temperaturen en de korte buitjes die bijna elke dagen vallen. Korte buitjes, dus 5 tot 15 minuten. Prima toch.
Vandaag (maandag) was het even anders. Het begon nog zonnig, dus we zaten aan het relax zwembad. Even uitleggen, er zijn hier 3 zwembaden en het strand natuurlijk. Ieder zwembad heeft een thema: rustig en romantisch, druk en energiek en jonge ouders met kinderen. En tja, op het strand loopt alles door elkaar. Maar goed om een lang verhaal iets korter te maken, wij zaten dus bij het rustige zwembad, waar ze overigens de lekkerste koffie en cocktails maken, maar dat ter zijde.

Het druppelde wat, overgaand in een buitje. Niks aan de hand, even naar de bar voor een heerlijk kopje Spanish coffee. Al snel weer droog, dus terug naar de ligstoelen. Rond de middag lekker eten bij Pikolo de pizzeria. Even uitleggen: er is het grote restaurant, dan het iets kleinere strand restaurant en dan de pizzeria waar je vanaf 12 uur 's middags tot half 7 's avonds stukjes pizza kan halen of er even kan gaan zitten met een drankje. Afijn, wij zaten net het tweede stukje pizza weg te werken toen het weer begon te druppelen. Nou ja, iets harder eigenlijk. Nog niks aan de hand, even schuilen onder afdakje en het laatste stukje pizza eten. En daar leek de regen al weer te stoppen. Dus we liepen naar de open receptie ruimte (even uitleggen: het hotel/resort bestaat uit vele delen; receptie ruimte centraal en daarom heen diverse gebieden met wandelpaden verbonden, met gebouwen van 2 verdiepingen van zo'n 10 kamers. Dat is het Village deel, want er is ook nog een Villa deel, dat uit bungalowtjes bestaat, beetje Center Parcs-achtig ,dus daar hebben we het verder niet over.

Anyway (bent u daar nog?) we liepen door de receptieruimte naar buiten via het Café Dominica (al eerder beschreven dus daar begin ik niet meer over) terug naar het rustige zwembad. Zeker nog wel 10 minuten daar gezeten en potverdorie begint het al weer te druppen. Het café was dichtbij dus maar even schuilen, leesvoer mee. En boem knal daar was de donder. En er brak een ware hoosbui los. Een hele echte tropische regenbui! En die heeft dus 3,5 uur geduurd. Wow. Twee kopjes koffie en twee cocktails verder leek het wat op te klaren. Dus gingen onze dappere helden hun handdoeken halen die zielig de hele middag bij het zwembad in de regen hadden gelegen. Drijfnat dus. Met z'n tweeën elke handdoek uitgewrongen en over de arm om naar de kamer terug te gaan. Die dus (als het te moeilijk wordt, even teruglezen wat ik over de locaties en gebieden heb verteld) heeeeel ver van het café gesitueerd is. Onderweg druppelde het nog steeds, de handdoeken werden steeds zwaarder en de stenen (soort marmeren kinderhoofdjes) waren zo glad dat je alleen op blote voeten kon lopen. In de kamer aangekomen waren we weer drijfnat. Nou ja, alles uit, even lekker douchen (weer nat) en daarna tijd om een dwaas verhaaltje te schrijven.
Probeer het straks nog even op de site te knallen, het is nu 18:30, dus al nacht in Nederland. Morgen hebben we weer een excursie en is er geen tijd voor internet. Dus vandaar.

Nou toedeloe allemaal
uw raindancer en zijn squaw

p.s. helaas geen foto's bij dit natte verhaal

Catalina tour

Goedemorgen (voor ons, bij jullie is het al weer diep in de middag). Het is weer de hoogste tijd om een update te geven. Na een paar dagen rust (veel bij strand en zwembad gelegen, gelezen, lekker gekletst etc) was zondag weer een excursie aan de orde. Dit keer een gecombineerd vaar avontuur naar het eilandje Catalina in de Caribische zee. De dag begint weer met de onvermijdelijke busreis, deze keer in een hele luxe bus met zachte stoelen en airco. En als verrassing dat we dezelfde leuke gids (Sammy) hebben als bij de Monstertruck tour. Na 1,5 uur rijden zijn we bij de haven van Bayahibe waar we uitstappen en naar de waterkant lopen. Onderweg worden we door diverse hoeden en tasjesverkopers aangesproken. Wel veel vriendelijker dan in Turkije en zo, niet opdringerig. Ook wordt een er foto van ons gemaakt, waarvoor dat is weten we (nog) niet.

De reis begint op een prachtige catamaran. We zijn met ongeveer 40 mensen aan boord, Nederlanders, Belgen, Duitsers en paar verdwaalde Fransen. Sammy spreekt 6 talen dus die redt zich wel. We waren de haven uit en maken de oversteek naar het eiland. Onderweg klinkt al snel weer de leuke Caribische muziek. Twee locale schoonheden komen rond met drankjes, we zitten op het dek of op overdekte bankjes. Staand op het dek voel ik de wind en zon in mijn gezicht, het wiebelt een beetje en opnieuw bedenk ik me dat ik mijn voorouders ongetwijfeld zeelui moeten zijn geweest, want dit is toch wel het aller-leukste wat er is. Dan stoppen we ergens op zee en is het tijd om te snorkelen. We hebben onze eigen setjes deze keer niet meegenomen en krijgen dus spullen. Ook zwemvliezen. Even de juiste maat vinden. Je moet ze op de boot al aan doen want in het water gaat dat echt niet. En dan moet je als een soort Donald Duck lopen om niet te struikelen. Ziet er komisch uit. Het snorkelsetje past mij prima, voor Annelies blijkt het te ruim waardoor ze er steeds water in krijgt wat voor haar helaas leidt tot een korte snorkelactie. Er zijn hier wel meer vissen te zien, o.a. een soort mini zwaardvisjes met lange dunne snuiten. We zijn gewaarschuwd om niet te ver van de boot te gaan ivm stroming en ook het risico dat je de grotere vrienden tegen komt (baracuda, murene en zelfs haaien). Altijd leuk zo'n mededeling, dat zwem je nog wat meer ontspannen

Na een paar minuten krijg ik de techniek met de zwemvliezen onder de knie, daarmee gaat het een stuk beter. Ik zwem met de handen op de rug, dus alleen de benen bewegend, en ga daardoor sneller door het water. En kom ook wat verder van de boot. Maar... geen grote vrienden gezien.

Als we weer aan boord zijn krijgen we kleine hapjes en uiteraard cuba libre (of bier). We waren langs de kust naar de plaats La Romana. De merengue wordt aan boord gedanst. Heel relaxed allemaal.
In La Romana ligt de volgende boot klaar, een Mississippi boot met van die draaiende raderen achter. We stappen op zee over en zien al dat er boven en benedendeks tafeltjes gedekt zijn. Zodra iedereen een plaats heeft gevonden kunnen we aan een buffet eten halen. We zitten aan tafel met 4 andere Nederlanders. Dan ontstaat het merkwaardige gesprek: waar komen jullie vandaan? Utrecht. Oh wij ook. Ja eigenlijk Vleuten, oh wij ook. Ja eigenlijk Vleuterweide, oh wij ook. Nou ja zeg, blijken die mensen dus 1 straat bij ons vandaan te wonen (Sparrendaal). Hoe is het mogelijk.
De boot vaart langs Casa de Campo, een villawijk met luxe jachthaven waar beroemdheden als Shakira, Julio Iglesias en George Bush een nietig optrekje hebben. Allemaal aardig afgeschermd door de natuur dus niet echt veel van te zien. Opnieuw valt trouwens op hoe groen het allemaal is hier. Klopt ook wel, want vandaag al weer twee korte regenbuitjes gehad. Grappige is dat de temperatuur in het geheel niet veranderd tijdens of na de regen. In deze bijzondere natuur zijn films als Rambo en Apocalypse Now opgenomen.
We gaan weer aan wal en stappen in de bus die ons voor de laatste stop naar het dorpje Altos de Chavon. Een pittoresk kunstenaarsdorpje wat eind jaren 70 is gebouwd als cadeau van een vader aan zijn dochter die 18 werd. Leuk cadeau wat in totaal slechts 38 miljoen dollar kostte! Het dorpje heeft een kerkje, een amfitheater, winkeltjes en restaurantjes maar is niet bewoond. Het stelt een middeleeuws Italiaans dorpje voor. Bizar.
Daarna weer verder met de bus. Dan komen we er ook achter waar de foto van vanmorgen voor was. Er is een label van gemaakt wat op een fles rum is geplakt. Voor 12 euro mogen we die kopen, je krijgt er dan een cd met foto's en muziek bij. Dat doen we, leuke herinnering. De datum die er op staat is ook nog eens bijzonder (nine-eleven, oftewel 11-9-2011, precies 10 jaar later).
De bus gaat deze keer zowaar rechtstreeks naar ons hotel waar we vermoeid om 19:30 aankomen. Onze lijven, die toch al aardig verkleurd waren, zijn tamelijk rood door de tocht op de boot. Dus heel voorzichtig douchen en insmeren met after sun of Dove. Dan rustig eten, kopje koffie. Als we naar het theater lopen beseffen we dat we allebei erg moe zijn, dus we duiken er maar vroeg in.

Vanmorgen om 7 uur wakker en dit verhaal gemaakt. Nu alles plaatsen, foto's erbij en dan een rustig dagje. Morgen staat de laatste excursie op het programma. En over 3 nachtjes.... Maar daar gaan we het nu nog niet over hebben.

Groetjes aan iedereen. Hoe is het in Nederland? Tot de volgende keer.
Annelies en Joop.

Monster truck tour

Hallo allemaal, daar zijn we weer. Even over de vorige keer, dat ging een beetje ingewikkeld. Het verhaal werd niet aan jullie gemeld, toen gingen de foto's langzaam, raakte de batterij van de laptop op en vloog de verbinding er ook nog uit. Valt niet mee hoor, via de wifi van het hotel, zittend langs het zwembad

. Daarom nu alle voorwerk (foto's uitzoeken en dit verhaal schrijven) al op de kamer gedaan. Dan is het via de wifi een kwestie van er op knallen en klaar.

Goed, dan de vakantie weer. Na de pittige dag van het Saona eiland hadden we echt even een dagje rust nodig. Dus de dinsdag ging weer in de laagste versnelling en voornamelijk in de schaduw om ook de aangebrande lichaamsdelen wat rust te gunnen. Verder niet zo veel over te vertellen dus, behalve... dat ik er 's avonds achter kwam de sleutel van de kluis te hebben verloren. Erg lastig want de tickets voor morgen lagen er in. We hadden snel beredeneerd dat op deze luie dag niet zo veel mogelijkheden waren om iets te verliezen. Behalve in de al eerder beschreven luie stoelen van café Dominica, waar we een uurtje onderuit in de lounge stoelen hadden gehangen. Bij de receptie vertelden ze me eerst nog dat ik 50 dollar moest betalen als ik de sleutel echt kwijt was. Toen gingen ze het café bellen (5 minuten lopen, dus dan ga je bellen) maar daar wisten ze van geen sleutel. Net toen de onderhandelingen met de receptie op een dood spoor dreigden te komen, belde het café dat ze toch de sleutel hadden gevonden. Snel opgehaald, vriendelijk naar de receptie gezwaaid en met een gerust hart naar bed.

Woensdag 7 september doen we de Monstertruck Safari. Het vertrek is om kwart voor 8 en begint met een busreisje naar Higuey, waar een 8x8 truck op ons staat te wachten. Er zijn banken in gemonteerd (beetje als de citytrip bussen in grote steden, maar dan met een truck) waar we via een trapje naar toe moeten klimmen. De tocht gaat over onverharde wegen en door rivieren naar het groene binnenland van de DR. Het is erg tof om zo door de prachtige natuur te rijden, je ziet, ruikt en hoort alles. Af en toe hangen takken zo laag (of is de truck zo hoog?) dat we moeten bukken om ze niet in ons gezicht te krijgen. Ook kunnen er dan leuke beestjes uit de takken in je nek vallen...
De gids is een grappige man die een Antiliaans soort Nederlands spreekt. Hij legt alles uit en vertelt ook dat het een traditie is om de rit in te wijden met een cuba libre (cola met rum dus). Jammie. De bekers worden voorin gevuld en doorgegeven naar achteren. Deze inwijding zal gedurende de dag nog 4 keer herhaald worden zodat een aantal aanwezigen (waaronder your's truly) 5 glazen cola met vitaminen (zoals ze dat hier noemen) wegwerken. Jammer voor Annelies dat ze niet van cola houdt. Alternatieven zijn water en Sprite. Langs de kant van de weggetjes staan voortdurend kinderen (en ook volwassenen) naar ons te zwaaien met een lach op hun gezicht. Opnieuw wordt duidelijk hoe vriendelijk iedereen hier is. We bezoeken een schooltje in de bush waar 8 donkere kindjes les krijgen. Eigenlijk horen er 14 te zijn maar de rest kon de school vandaag niet bereiken. Ze komen van ver gelopen en kunnen soms niet over een rivier of langs een berg. Bizar. Ook hier hebben alle kindjes een mooi schoolkostuum aan, blauwe bloesjes en een zwarte broek of rok.

Dan bezoeken we een plantage waar we verse tropische vruchten eten die zo van de boom komen. Daarna krijgen we een Dominicaanse lunch geserveerd met kip en rijst. We kunnen zwemmen in de rivier maar dat vinden we toch een beetje link (muskietenbroedplaats). De natuur is hier werkelijk fantastisch, een rijkdom aan planten en bloemen. Ik heb nog nooit zo veel foto's gemaakt. Je blijft knippen. Een selectie is weer bijgevoegd hier, de rest laten we na terugkomst zien.
Als laatste gaan we naar de mega grote suikerrietvelden. Die worden bewerkt door vluchtelingen uit Haïti. We proeven een stuk suikerriet. Je moet er op kauwen en dan zuigen, erg zoet. Ook zien we een voodoo man die in een donkere kamer zit, omringd door allerlei vreemde dingen. Er wordt bij verteld dat dit de witte voodoo is, die positief is (mensen helpen etc.). In Haïti zelf heb je de zwarte voodoo, daar wil je niks mee te maken hebben. Je krijgt hier wel een dubbel gevoel. De Haïtianen leven in armoede, er lopen kinderen te bedelen, dan besef je weer even hoe ongelijk alles is. Als we weer verder rijden is iedereen even stil met zijn eigen gedachten. Verderop staan al weer Dominicaanse kinderen te zwaaien, zodat we wat vrolijker worden en heftig terugzwaaien en Ola, Ola roepen (hallo in het Spaans). De truck is om 4 uur weer terug (onderweg hebben we nog even een tropische regenbui van 15 minuten doorstaan), we stappen over in de bus die een lange terugtocht langs alle hotels maakt. Rond half zes komen we vermoeid naar voldaan bij ons hotel.
Dit was een prachtige dag met heel veel bijzondere ontmoetingen. Donderdag maar weer een rustdag inlassen. Overigens zijn we vandaag weer behoorlijk bijgekleurd door de hele dag in de zon.

Groetjes allemaal en tot de volgende keer.

probleempje

Het vorige prachtige verhaal wordt niet getoond aan julle. Hier een poging om dat op te lossen.

Bounty eiland, vogelspinnen en warmte

Hallo allemaal, daar zijn we weer. Leuk hoor al die reacties, stimuleert om door te gaan.
(dit is de 2e poging om een mooi verhaal in te tikken, kreeg net een storing waardoor het al half ingetikte verhaal verdwenen is; zal het proberen zo goed mogelijk opnieuw op te schrijven).
Dit zijn de belevenissen van zondag en maandag. Zondag was een relaxte luie stranddag. Niet rechtstreeks in de zon, dat is te heet en het risico op aanbranden is te groot. We vonden een prachtige plek onder palmbomen (dus schaduw) op loopafstand van zee en strandrestaurant. En met muziek,want die klinkt hier bijna de hele dag. Geen Frans Bauer en geen hoempapa maar echte Caribische muziek, zoals merenque en Buena Vista Social Club). Heerlijk. De meegebrachte ipod's liggen dan ook verdrietig in de kluis op de kamer tewachten op betere tijden.
Annelies en ik zijn beide met een nieuw boek begonnen en daar schiet je aardig doorheen in deze prettige omstandigheden. Het is wel even opletten voor prikbeesten want die zijn hier ook weer in grote getale aanwezig. Inmiddels vertonen onze benen al weer aardig watjeukende bulten. Maar ach, gewoon negeren en niet krabben

Wat het eten betreft, het is all inclusive dus je kan de hele dag bunkeren als je dat wilt, en sommige gasten hebben dat ook gedaan, gezien hun omvang. Wij hebben na 2 dagen al besloten dat we het anders willen. Dus vooral heel veel fruit (verse ananas, mango's, passievruchten en papaya's) en groente en af en toe wat vlees. In de ochtend kan je een omelet of andere ei variant laten maken met alles er in wat je maar kan bedenken.
En dan nog het café Domenica. Hoe kan ik dat omschrijven? Een gebouw met open wanden met veel hout en stenen boogjes midden in de rijke natuur. Lounge stoelen, lounge muziek en je kijkt zo de natuur in. Een waar paradijs. De vriendelijke bediening brengt je een espresso of cappucino (of een cocktail in de avond). Heerlijk. De volgende keer zal ik daar wat foto's van laten zien.

En dan de maandag. Het eerste avontuur van ons dappere duo. Een dag excursie naar het bounty eiland Saona. Dat is nogal in trek bij de toeristen waardoor het minder bounty dreigde te worden. Als alternatief zijn er nu Eco tours die met een veel kleiner gezelschap (max. 26 personen) naar de rustige plekken van het eiland gaan. En die hebben wij dus geboekt.
We staan om half 6 op (!) nemen een snel ontbijt en om kwart voor zeven stappen we in de bus die ons naar het vertrekpunt zal brengen. Via de grote stad Higuey rijden we naar de zuidkust. Onderweg wordt duidelijk waarom we hier echt niet zelf moeten gaan rijden. Iedereen rijdt als gekken en de scooters vliegen overal tussendoor. Zonder helm, en telefonerend, dus met 1 hand aan het stuur. Ongelofelijk. En als je wil inhalen (hoezo doorgetrokken streep?) dan ga je gewoon midden op de weg rijden en moeten tegenliggers en ingehaalden maar wat aan de kant gaan.
Om half 9 zijn we aan de Caribische kust. We worden welkom geheten door de organisatie, Nederlanders die dit opgericht hebben. Eerste verrassing, we gaan met een gewone boot of catamaran maar met een 26 persoons speedboat! We klimmen aan boord en moeten een zwemvest om. Langzaam varen we de haven uit (met nog 1 andere boot). Hm, weinig speed aan deze boot. Maar dan... zijn we de haven bijna uit en de kapitein geeft gas (oftewel duwt de handel van zich af) en...vvrrrrrroooooooeeeemmmm daar schieten we over het water. Wow. Met twee 600pk motoren halen we een snelheid van 60 km per uur. De voorkant van de boot komt hoog uit het water. Dat is nog eens tof! We gaan langs grotten waar de oorsponkelijke bewoners (indianen) woonden en mangrove bossen. Ook komen we bij een zandplaat midden in de zee. We stappen uit en lopen dus midden in de zee en het water komt maar tot je enkels. Zie foto's met zeesterren.
Dan weer verder naar het eiland. En ja hoor, een echt bounty eiland. Het water is overal prachtig blauw (turqoise) en de stranden wit. En dan al die palmbomen. We snorkelen, relaxen en drinken uit een echte kokosnoot. Dan een bbq, die simpel maar zeer smakelijk is. De trip gaat weer verder naar een plek met een dorpje waar 12 families ooit verplicht naar toe zijn verhuisd (een president die rare ideeen had) en nu nog steeds wonen in zeer simpele omstandigheden. Dan nog een stukke varen en dan zijn we op het bouty strand der bounty stranden. De foto's die we maken lijken op reclame foto's van reisburo's, en het is allemaal echt. Het is overigens erg wam vandaag, ook voor DR begrippen. Ik schat zo'n 35 graden. Helaas moeten we om 5 uur de terugtocht beginnen. Door de snelheid van de boot (overigens merkt Annelies diverse keren op dat zij volgend jaar een speedboat op haar verjaardag wil

) is het lekker koel. De lucht betrekt op een bepaald moment en we zien een fikse regenbui naderen. En na een tijdje varen we er doorheen. Dus even plenzen. Maar na 5 minuten is het weer over en warmen we snel weer op. Onze kapitein is een jonge rakker die wel van een grapje houdt. Zo vaart hij door de boeggolf van de andere boot waardoor er een fikse golf tegen de personen knaltdie links in de bootzitten.Dolle pret. Ook vaart hij een rondje om de andere boot, met grote snelheid waardoor wetamelijk scheef door het water gaan. Kostelijk vermaak!
Weer op land aangekomen praten we nog even na met de organisatoren. Ze laten nog een slang zien (alleen boa's, dus wurgslangen op dit eiland) en een prachtige vogelspin. Een levende wel te verstaan. Vrijwiliigers mogen het lieve beest over hunhanden laten lopen. Ik neem net foto's en Annelies en net even naar het toilet, maar anders.... hadden we het ook vast niet gedaan . Ook foto van, dus kijk en huiver.
De terugreis met de bus duurt vrij lang, het wordt al donker en opnieuw verbazen we ons over de scooters (behalve bellen, rijden ze ook nog zonder licht in het donker).
Om 20:15 strompelen we ons hotel weer binnen. Een prachtige volle dag is ten einde. Douchen, eten en dan nog even naar het theater waar weer een wervellende show is. Na 2 cocktails gaat bij ons beiden het licht uit en we zoeken ons bedje op.
Vandaag (dinsdag) dus maar even rustig aan, morgen staat weer een nieuwe tocht te wachten.
Zonninge groeten van Annelies en mij en tot de volgende keer.
(nu dit snel versturen en de foto's er bij plakken).