Een oprecht goedemorgen vanuit een vochtige Dominicaanse Republiek. Na een prettig warme start met licht ontbijt en een espresso/cappuccino hebben we weer even met een buitje te maken. Een mooie gelegenheid om de tour van gisteren (onze laatste) te beschrijven.

De Hispagnola tour die weer wat geheimen over het binnenland aan ons zal laten zien. De bus is wat laat 's morgens waardoor het goed te zien is hoeveel excursies er elke dag vertrekken. De bussen, busjes en andere vehikels rijden af en aan. Na een kwartiertje rijden stoppen we bij een tankstation / Burger King waar de overige reizigers staan te wachten (ze zijn daar met een mini busje naar toe gebracht, dus niet denken dat ze bij Shell of Burger King logeren). Ook de gids stapt hier in en het is meteen gedaan met de rust. Het is mama Gina, een Belgische mevrouw die vanaf nu tot einde tour eindelooos doorpraat, afwisselend in het Vlaams en Frans. Het gezelschap bestaat, zoals opmerkzame lezertjes al hebben begrepen uit Nederlanders, Belgen en Fransen.
Mama Gina woont hier al 14 jaar, is getrouwd met een Dominicaan en weet ongeveer alles. Dat wil ze ook heel erg graag met ons delen. Op zich prima natuurlijk. Voor mij persoonlijk is het iets te veel kleuterschool gehalte (we moeten raden hoeveel kinderen ze heeft, we moeten vreemde kreten slaken als we cuba libre drinken en.... na ieder uitstapje: wie als laatste de bus betreedt moet een liedje zingen. Voor wie mij kent: ik geniet met lege teugen... Ook Annelies is een keer de klos, en weet zich goed te redden door Sinterklaas Kapoentje te zingen. Ik bedoel maar.

Anyway, we rijden het binnenland in en komen midden in het regenwoud bij een farm, waar ze allerlei vruchten verkopen, cacao maken en ook nog eens hanengevechten organiseren.
Het is wonderlijk om binnen een paar meter een ananas, pomelo's, gember, cacao bonen en meer te zien hangen in de bomen. Ook wordt het verschil duidelijk tussen kokospalmen (kromme stam met kokosnoten bovenin) en koningspalmen (lang, hoog en recht met prachtige bladeren bovenin).
We zien hoe cacao bonen worden gestampt en mogen proeven. Heerlijk zoet wat je zo van je vingers kan likken. Er wordt nog een klein hanengevechtje georganiseerd. Maar daar ben ik niet zo'n voorstander van dus houd me afzijdig. Heb wel een foto van zo'n haan in een hokje en de verwondingen zijn duidelijk zichtbaar.
We rijden door en komen bij de Yuma rivier die uitloopt in de Atlantische Oceaan. Via een lange trap met 100 treden dalen we af en begeven ons in een drietal redelijk gammele bootjes, bestuurd door locale oude mannen. Het water in de rivier is erg bruin en vol troep. Door de hoosbuien van gisteren spoelt er veel water met aarde (en troep uit de stad Higuey) naar de zee waardoor de bruine kleur ontstaat. We bedwingen dan ook met gemak de neiging om te gaan zwemmen. Gina vertelt dat na een paar dagen de stroming weer tot rust komt, het water dan ook vanuit de oceaan naar de rivier gaat waardoor het water weer helder zal zijn. We geloven haar. Ook naar boven zijn het weer 100 treden (zelfde trap...) en daar begeven we ons aan de lunch. Die niet echt anders is dan eerdere locale lunches. Op één ding na: ze hebben heerlijke geroosterde vissen. Ik denk Red snappers. Met kop en staart er aan. Erg mals en smakelijk. In de goede Yolanda traditie leggen we een sla blaadje op het oog van de vis.
Nog even toiletteren. Een huisje met 2 kamertjes, een papieren servetje meenemen (liggen op de muur). Na gedane arbeid kun je je handen wassen waarbij je zeep aangereikt krijgt van de jongste toiletmevrouw die we ooit zagen (zie foto).
Dan voert de bus ons verder het land in en bezoeken we nogmaals een schooltje. Deze klas is wel wat groter, er zitten zo'n 10 kinderen vlijtig te werken. Ze kennen allemaal mama Gina, die hier natuurlijk regelmatig komt. Sommige gaan bij de kinderen zitten en delen meegebrachte pennen en schriftjes uit. We mogen foto's maken en alle kinderen mogen aangeven wat ze later willen worden. Dat varieert van miljonair tot brandweerman. Een jongetje wil zelfs president worden.
Ook hier laten we met genoegen een financiële bijdrage achter bij de juffrouw. Alle geld kan hier goed gebruikt worden.

Als laatste gaan we opnieuw een Haitiaans dorpje bezoeken om iets van voodoo te zien. We waren even bang dat het precies hetzelfde zou zijn als bij de eerdere tour. Dat blijkt niet het geval. Hier krijgen we een demonstratie voorgeschoteld van een vrouwtjes sjamaan (sjamanin?) die met vuur rommelt en op stukjes glas loopt. Beetje circus-achtig. De muziek en zang er bij (4 grote zwarte mannen met trommels) lijkt zo uit Afrika te komen. Niet zo gek want de Haitianen zijn allemaal als slaven uit Afrika gehaald en hebben zich niet zoals de Dominicanen met Europeanen of Indianen gemengd. Dus het Afrika gehallte is nog hoog. Toch is weer pijnlijk om te zien hoe deze mensen moeten leven en hoe arm ze het hebben. Een pijnlijk feit: de levensverwachting in Haïti is 35 jaar, voor de Haitianen die naar de DR verhuizen is dat 50 jaar (voor de DR bewoners zelf is het 65 jaar).
We rijden terug, krijgen de laatste verhalen van Gina over ons heen en drinken nog wat.
Langs de weg zien we agenten in actie wat een zeer opmerkelijk feit blijkt te zijn. Meestal doen ze niks. Voor elk politiebureau zijn 2 hoge hobbels in de weg gemaakt, zodat elke auto heel langzaam moet rijden. En zo kan de politie vanuit z'n stoel de zaak controleren en eventueel wat geld kunnen vangen. Ook wel nodig als je weet dat hotelpersoneel 250 dollar in de maand verdient, met kost en inwoning in het hotel inclusief. En een politieagent verdient slechts 100 dollar in de maand, inclusief niks anders.

Rond half zeven zijn we terug en genieten van een douche (wat zou je zonder moeten) en een heerlijk licht diner. We zijn beide vermoeid, was weer een spannende dag.

Vandaag (woensdag) nog wat relaxen, misschien nog wat kopen (hoewel alles hier in de hotelwinkeltjes erg duur is) en heel voorzichtig al weer aan de terugreis denken.
Morgenochtend nog een laatste update.

Hasta la Vista!
Annelies en Joop